تاثیر آموزش والدین بر خودکارآمدی مادران کودکان مبتلا به درخودماندگی

والدین کودکان مبتلا به درخودماندگی با چالش­های بسیاری رو به رو هستند که آن­ها را در معرض پیامدهای منفی روانی قرار می­دهد. مشارکت والدین در برنامه­های درمانی کودکان می­تواند این آشفتگی­ها را کاهش دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه­ی آموزش والدین و پروراندن مهارت­ها بر خودکارآمدی مادران کودکان پیش­دبستانی مبتلا به درخودماندگی انجام شده است. روش­کار: پژوهش حاضر یک مطالعه­ی شبه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون و پی­گیری با گروه شاهد است که طی سال­های 89-1388 اجرا گردید. نمونه­ی آماری این پژوهش 21 نفر از مادران کودکان 3 تا 7 ساله­ی مبتلا به درخودماندگی بود که به شیوه­ی نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده و به تصادف در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمون به مدت 11 جلسه تحت آموزش به شیوه­ی بحث گروهی قرار گرفتند. تمام شرکت­کنندگان، پرسش­نامه­ی جمعیت­شناختی و مقیاس احساس صلاحیت والدین را در جلسات پیش­آزمون، پس­آزمون و پی­گیری (70 روز) کامل کردند. نتایج این پژوهش توسط آزمون تحلیل واریانس مختلط تحلیل گردید. یافته ­ها: آموزش مادران، موجب افزایش معنی­دار خودکارآمدی مادران در دوره­ی پس­آزمون و پی­گیری نشد (86/0=p). هم­چنین این برنامه بر افزایش رضایت والدین (49/0=p) و میزان صلاحیت والدینی (70/0=p) موثر نبود. نتیجه­ گیری: بر اساس نتایج پژوهش، برنامه­ی آموزش والدین و پرورندان مهارت­ها بر افزایش خودکارآمدی والدین موثر نبوده است.